بهناز جعفري در سال ۱۳۵۳ در تهران متولد شد. وي فارغالتحصيل رشته ادبيات نمايشي از دانشگاه آزاد اسلامي است[۱]. اولين فيلم او كه در نقش كوتاهي در آن حضور داشت روسري آبي در سال ۱۳۷۳ بود. او براي بازي كوتاهش در فيلم «خانهاي روي آب»، ساخته بهمن فرمانآرا از بيستمين جشنواره فيلم فجر، سيمرغ بلورين بهترين بازيگر مكمل زن را گرفت.[۱]
جعفري بازي در تئاتر را با نمايش سلطان مار به كارگرداني گلاب آدينه در سال ۱۳۷۲ آغاز كرد و در نمايشهاي كارگردانان شاخصي چون بهرام بيضايي، محمد رحمانيان، عليرضا نادري و … به ايفاي نقش پرداختهاست.[۲]
بهناز جعفري مبتلا به اماس است.[۳][۴] وي در مصاحبهاي در شهريور ۱۳۹۶ اعلام كرد كه به تازگي به اينستاگرام پيوسته و قصد ازدواج ندارد زيرا به باور وي ازدواج مانع فعاليت بازيگري وي خواهد بود.[۵]
بيوگرافي سنا پورسعيدي بازيگر سريال جلال و همسرش + تصاوير
آثار
فيلمهاي سينمايي
- سه رخ (۱۳۹۷)
- جاده قديم (۱۳۹۶)
- پاسيو (۱۳۹۶)
- پرسه در حوالي من (۱۳۹۵) در نقش عسل
- سمفوني تولد (۱۳۹۵)
- به دنيا آمدن (۱۳۹۴)
- خشم و هياهو (۱۳۹۴)
- گيتا (۱۳۹۴)
- لانتوري (۱۳۹۴)
- هفت ماهگي (۱۳۹۴)
- خانه دختر (۱۳۹۳)
- دلم ميخواد (۱۳۹۳)
- ته چين (تله فيلم، ١٣٩٣)
- پنج ستاره (۱۳۹۲)
- ساكن طبقه وسط (۱۳۹۲)
- ابرهاي ارغواني (۱۳۹۰)
- تلفن همراه رئيسجمهور (۱۳۹۰)
- جيببر خيابان جنوبي (۱۳۹۰)
- مادر پاييزي (۱۳۹۰)
- يك خانواده محترم (۱۳۹۰)
- ترانه كوچك من (۱۳۸۸)
- پشت نيمه شب (تله فيلم، ١٣٨٨)
- حوالي اتوبان (۱۳۸۷)
- ده به علاوه چهار (مانيا اكبري، ۱۳۸۶)
- زماني براي دوست داشتن (۱۳۸۶)
- از دور دست (رامين محسني، ۱۳۸۴)
- باغهاي كندلوس (ايرج كريمي، ۱۳۸۳)
- بيدار شو آرزو (كيانوش عياري، ۱۳۸۲)
- نگاه (سپيده فارسي، ۱۳۸۳)
- چند تار مو (ايرج كريمي، ۱۳۸۲)
- تهران ساعت ۷ صبح (اميرشهاب رضويان، ۱۳۸۱)
- غوغا (سعيد سهيلي، ۱۳۸۱)
- خانهاي روي آب (بهمن فرمانآرا، ۱۳۸۰)
- نگين (اصغر هاشمي، ۱۳۸۰)
- آب و آتش (فريدون جيراني، ۱۳۷۹)
- مسافر ري (داود ميرباقري، ۱۳۷۹)
- جام جان (فيلم كوتاه، فقط گفتار متن، ۱۳۷۹)
- كاپوچينو (فيلم كوتاه - فريدون جيراني، ۱۳۷۸)
- تخته سياه (سميرا مخملباف، ۱۳۷۸)
- عشق طاهر (محمدعلي نجفي، ۱۳۷۸)
- تنها در تهران (فيلم كوتاه، ۱۳۷۷)
- سينما سينماست (سيد ضياءالدين دري، ۱۳۷۵)
- حريف دل (عبدالرضا گنجي، ۱۳۷۵)
- روسري آبي (رخشان بني اعتماد، ۱۳۷۳)
- جاده عشق (رجب محمدين، ۱۳۷۲)